Bardzo mocno zniszczony, choć zaskakująco wciąż działający laptop wyświetla zapętlony film o upadku meteorytu. Film został nagrany za pomocą mikroskopu elektronowego i przedstawia mikroskopowe obrazy małego odłamka prawdziwego meteorytu żelaznego. Tenże meteoryt został dołączony do pracy i można go oglądać za pomocą zestawu silnych szkieł powiększających.
Od zarania dziejów ludzkiemu wpatrywaniu się w nocny nieboskłon towarzyszył poznawczy niedosyt. Zanim uświadomiliśmy sobie nieskończoność i niezgłębialność kosmicznych zjawisk, usiłowaliśmy tworzyć ordo ex chaos: obliczenia starożytnych Egipcjan pozwalały przewidywać zaćmienia słońca, Pitagoras wsłuchiwał się w harmonia mundi, a przewrót kopernikański dowiódł, że logika ruchu ciał niebieskich może realnie wpłynąć na porządek społeczno-światopoglądowy. Jednak narcystyczną naturę rozumu poznającego kosmos co jakiś czas sabotowały nieregularności w postaci asteroid, czy meteorytów. Nomadyczne trajektorie tych obiektów fascynowały swoją anarchicznością i nieprzewidywalnością. „Spadające gwiazdy” stawały się źródłem kolejnych fantazmatów i mitów. Czy jednak rozwój cywilizacji (ziemskiej) i stan zaawansowania wiedzy w pierwszej połowie XXI stulecia w sposób znaczący zmienił nasze podejście do tych obiektów? Zarówno współczesna nauka jak i hollywoodzka popkultura zdają się wciąż fundować swoje dążenia na kantowskiej kategorii wzniosłości – mieszaninie racjonalności i emocji, przeżywania fascynacji i grozy. Przemieszcza nas to w obszar estetyki, refleksji nad fenomenami zmysłowego postrzegania. Autentyczny fragment meteorytu użyty w tym projekcie umieszczony został w próżni [z której wszak przybył], by poddać się badaniu za pomocą SEM [scanning electron microscope]. Uzyskane obrazy, w bardzo nietypowy sposób, zostały użyte do stworzenia krótkiego filmu. Standardowa procedura badawcza SEM została tu ad hoc zdramatyzowana, kolejne etapy powiększania zamiast poznawczej satysfakcji paradoksalnie potęgują niepokój, a wiedza staje się irracjonalnym źródłem zagrożenia. NIetypowy jest także sposób prezentacji filmu. Jest on wyświetlany na kompletnie zniszczonym a pomimo to wciąż działającym laptopie. Duża nadpalona wyrwa w komputerze sugeruje katastrofę wywołaną uderzeniem odłamków meteorytu. Laboratoryjne otoczenie i mechaniczna powtarzalność filmu dodatkowo wzmacnia postapokaliptyczny odbiór pracy.

Maszyna przepowiadająca przyszłość z ręki widza.

Oracle w przewrotny sposób umożliwia doświadczenie mitu wyroczni, która wróżąc z ręki przepowiada naszą przyszłość. Praca wprost odwołuje się do podświadomych już tradycji kulturowych, takich jak chiromancja i wyrocznia starogrecka, w których wróżba jest trudna do zweryfikowania. Całość instalacji to zaprogramowana maszyna, która losowo ujawnia swoją osobowość – jej przepowiednie stają się osobistą zaczepką w kierunku widza (od czasu do czasu pokazując komunikaty typu: “umówmy się na randkę” lub “masz takie ładne oczy”) Jest to zatem kolejny eksperyment autora z emocjonalnością maszyn, a raczej emocjonalnością budzącą się w człowieku w kontakcie z maszyną. Praca pobudza także do refleksji nad zaufaniem wobec technologii i naszej od niej zależności, a również nad obawą przed jej dominacją.

Robot fotograficzny z wbudowaną możliwością podejmowania decyzji, robiący zdjęcia widzom.

Kontrolowane przez specjalnie stworzone oprogramowanie mechaniczne ramię steruje - włącznie z mechanicznym spustem migawki - cyfrową lustrzanką, fotografując widzów. Powstałe w ten sposób portrety są automatycznie drukowane i wyrzucane na podłogę.Robot identyfikuje postaci i ruch za pomocą sensora Kinnect, co umożliwia bardzo precyzyjne kadrowanie i tworzenie perfekcyjnych zdjęć. W tym jednak wypadku dzięki specjalnie dostrojonym ustawieniom Robotoid rzadko wykonuje portrety, które „normalnie” uznajemy za atrakcyjne. Wybrane parametry programu sterującego zmieniają się nieustannie, sprawiając, że jego działanie radykalnie różni się od zwykłych maszyn. Paradoksalnie Robotoid zachowuje się też inaczej niż ludzki fotograf, niezapowiedzianie przenosi uwagę z jednego obiektu na drugi, naciska spust migawki w nieoczekiwanych momentach czy też robi zdjęcia nieistotnym detalom.

Także widzowie, stojąc naprzeciw aparatu nieobsługiwanego przez człowieka, zachowują się inaczej, niż zazwyczaj. Są znacznie bardziej naturalni i mniej upozowani. Często w zabawny sposób próbują wpłynąć na zachowanie robota i ściągnąć jego uwagę.

Instalacja pozwala na nawigowanie robotem z mikroskopem po powierzchni podłoża, które w przeszłości służyło do realizacji prac artystycznych.
Dzięki zmianie skali na mikro, przyglądanie się śladom aktywności staje się eksploracją krajobrazu przypominającego obcą, nieziemską rzeczywistość.
Artysta nie tylko pozwala przyjrzeć się swojemu procesowi twórczemu, co przełamuje zachodnią tradycję eksponowania ostatecznej formy dzieła sztuki. Wszak jego opierająca się na eksperymencie sztuka, w dużej mierze wynika z inspiracji metodami naukowymi, których podstawą są próby, błędy, analizy i mnogie procesy myślowe. Dla Jasielskiego jednakże gra z optyką ironicznie podejmuje również aspekt kontemplacji potęgi gestu artystycznego.

Instalacja jest próbą negocjacji pomiędzy nostalgią prostej maszyny zaprojektowanej niczym wczesny radioodbiornik – z typowymi ludzkimi emocjami. Charakterystyczna, z rozmysłem skonstruowana drewniana obudowa, zaopatrzona jest w czujniki odległości i dotyku oraz mikrofon. Wyposażono ją także w specjalnie stworzony program, reagujący na zachowanie widzów, „wywołujący emocje” u maszyny, widoczne na zestawie pomiarowym. Odbiorcy mogą włączać i wyłączać czujniki odpowiedzialne za trójwymiarowe widzenie, zmysł dotyku i słuchu, zmieniając zachowanie maszyny i dostrajając jej konkretne „uczucia”. Co więcej, sami reagują zazwyczaj emocjonalnie w odpowiedzi na „emocje” maszyny. Antropomorfizują ją, dostrzegłszy w niej ludzkie uczucia. Maszyna wskazuje, jak słowa takie jak „złość”, „smutek” czy „lęk” opisują unikatowy mechanizm, który jest uruchamiany poprzez stany umysłu, dając wyjątkowe, wymierne efekty. W tej perspektywie istnieje ograniczona ilość determinowanych biologicznie podstawowych procesów uczuciowych, które – gdy uwzględnimy ich specyficzne formy, funkcje i przyczyny – różnią się od procesów psychicznych takich jak poznanie czy percepcja.

Instalacja stanowi najnowszą pracę z serii Zestawy do kontroli.

Analogowa imigracja to swoista podróż w czasie do epoki sprzed urządzeń cyfrowych. Dzięki instalacji widzowie mogą doświadczać ery analogowej; stworzone miejsce pozbawione jest stałego dostępu do Internetu i telefonów komórkowych. Miedziana i stalowa struktura, niczym klatka Faradaya, blokuje i filtruje sygnały elektromagnetyczne, w tym także bezprzewodowy Internet i sygnały telefonii komórkowej. Dodatkowo każdy z widzów przed wejściem do instalacji proszony jest o pozostawienie na zewnątrz wszelkich urządzeń elektronicznych.
Praca daje odbiorcy wytchnienie od nowoczesnych technologii, współcześnie otaczających i oddziałujących na wszystkie jego zmysły. Może być schronieniem, ale może być też postrzegana jako przestrzeń deprywacyjna, w której tracimy orientację na skutek zaniku bodźców, tak często dziś regulujących nasze codzienne doświadczenia.

Most zachowuje swoją funkcję, choć w całości wykony jest z papieru. Swoim wyglądem odwołuje się do tradycyjnych japońskich mostów, budowanych przy wejściach na tereny świątynne. Z jednej strony jest próbą architektonicznych, czyli fizycznych możliwości materiału związanego bardziej z komunikacją symboliczną aniżeli materialną. Z drugiej natomiast warto dopatrywać się w nim jego funkcji – łączenia ludzi i przedmiotów.

Podczas prezentacji obiektu widzowie zachęcani byli do przechodzenia po konstrukcji i do sprawdzania jej wytrzymałości.

Obiekt powstał w czasie rezydencji artysty w Tokyo Wonder Site w 2012 roku.

Interaktywna maszyna produkująca chmury w celu zmniejszenia efektu globalnego ocieplenia. Chmury zwiększają odbijalność promieni słonecznych, redukując w ten sposób temperaturę na ziemi. To eksperyment, który podkreśla znaczenie sztuki w przeobrażaniu tak życia codziennego, jak doświadczeń globalnych, będący jednocześnie ironicznym komentarzem na temat roli nauki w świecie zdominowanym przez logikę technologii, w której funkcjonalność i racjonalizacja mają merkantylny charakter. Projekt opracowany na bazie idei naukowców amerykańskich i angielskich.

Nieodłączną częścią tworzenia sztuki przez Jasielskiego, jest wizualizacja idei za pomocą rysunku. Tradycyjna technika nie jest jednakże zamknięciem procesu wyobrażania ostatecznej wersji dzieła, a dodatkowym poziomem wariacji na temat designu technicznego. Etap wstępnego przygotowania pracy twórczej, poszerza więc rzeczywiste możliwości techniczno-inżynierskie dla artysty. Czasami staje się też absurdalną, niemożliwą do zrealizowania, wizją.